Welkom
Je zoon of dochter wordt zo snel groot. Zalig toch. De wereld gaat voor ze open. Samen met vrienden ‘chille’ momenten beleven. Urenlang lachen en geheimpjes delen, samen sporten, zich uitleven in de jeugdbeweging, elkaar letterlijk in ‘the picture’ zetten… maar wat die vrienden niet weten is dat je kind eigenlijk met een hele grote angst zit waarvoor hij/ zij zich diep schaamt…
Herken je dit?
- Ze komt thuis met een uitnodiging voor een slaapfeestje en je kijkt haar aan en snapt al wat er in dat kopje gebeurt. In plaats van dat ze zich verheugt op een heerlijk avondje giechelen met haar vriendinnen zie je haar al pijn in haar buik krijgen en daarvan knijpt jouw maag ook samen. Je gunt haar dit pleziertje zo maar bij haar zorgt het voor echte paniek. Logeren bij familie of vrienden, kamperen? Telkens weer allerlei smoesjes om dit te ontlopen. Angst voor de nacht. Normale geluiden die, door de stilte, plots uitvergroot worden. Die krakende trap: neen, toch geen inbreker? Het gekroel van insecten op de tent of een konijntje dat vrolijk voorbij huppelt: oh nee, daar is iemand…
- Vrienden bezoeken, lekker wandelen aan zee of in het bos, rondhangen in het park? Goh, zalig… wat is het lang geleden dat jullie dit zorgeloos konden doen… maar je kind ziet dit niet zitten vanwege zijn/ haar panische angst voor honden. En als jullie dan toch op stap gaan, dan merk je bij jezelf ook steeds een soort alertheid wanneer er plotseling een hond opduikt. Je vreest vooral voor de reactie van je kind. Zal hij/ zij dit keer schreeuwen of in paniek weglopen?
- Een uitstapje naar het pretpark of een touwenparcours doen? Tof! Maar niet voor je dochter, die heeft hoogtevrees. Angstzweet van zodra de voeten 50 centimeter boven de grond zijn. Verlies van de controle, gillen, buikpijn, trillen … Waarom kan ze niet gewoon aan alles deelnemen, net als haar vriendinnen? Als moeder ben je bang dat ze op die manier toch wel een buitenbeentje wordt.
- Je zoon moet veranderen van school. Je houdt je hart al vast. De weken ervoor beloven opnieuw heftig te worden. Buikpijn, slapeloze nachten, hij trekt zich terug op zijn kamer: dat is altijd zo geweest bij grote veranderingen. Hij is bang voor het onbekende, bang dat er iets zal gebeuren. Is het niet onderweg, dan zeker en vast op die nieuwe school. De bus missen, verdwalen, achtervolgd worden, nieuwe leerlingen die hem vast niet leuk zullen vinden. Als moeder vrees je dat de overstap zijn schoolresultaten opnieuw zal beïnvloeden en dat de andere kinderen hem maar raar zullen vinden. Maar, je kan zijn handje toch niet blijven vasthouden?
- Je zoon/ dochter twijfelt aan alles en vooral aan zichzelf. Hij/ zij is bang om niet bij de groep hoort. Hoe komt dit toch? Jij bent zelf recht voor de raap en je staat zelf stevig in je schoenen. Ok, het is misschien maar een fase die hoort bij het opgroeien, maar nu wordt het toch wel hoog tijd dat hij/ zij wat meer vertrouwen krijgt in zichzelf.
Als jullie er niets aan gaan doen, dan…
blijf je als ouder ook zélf die pijn en onmacht voelen. Bezoekjes aan vrienden of familie met een hond zullen een verschrikkelijke onderneming blijven, hetzelfde geldt voor uitstapjes naar het park, het bos of zee. Zorgeloos genieten op een zomers terras blijft een utopie.
Je vreest de gevolgen voor de sociale contacten van je kind en je zal het jezelf kwalijk blijven nemen dat je niet ingrijpt nu het verkeerd dreigt te lopen. Deze angsten en onzekerheden dreigen zelfs de schoolresultaten te zullen beïnvloeden. Als ouder vrees je voor de toekomst.
Deze uitspraak van Pippi Langkous is mijn motto: “ Ik heb het nog nooit
gedaan, maar ik denk wel dat ik het kan”. Dit trekt me heel vaak over de streep bij nieuwe uitdagingen, hoe
groot of klein die mogen zijn.
